Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΜΥΚΗΝΑΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

 ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ  ΑΓΩΝΕΣ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ  ΩΣ  ΣΗΜΕΡΟΝ

 

 

 

Ο  ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ  ΣΤΗΝ  ΜΥΚΗΝΑΙΚΗ  ΕΛΛΑΔΑ

 

Τα  Αγωνίσματα

  

Στη Μυκηναική Ελλάδα η παράδοση του αθλητισμού   είναι ζωντανή και ανανεωμένη. Παράλληλα με τα αθλήματα που  αναφέρονται στην Μινωική Κρήτη (κυβίστημα, ταυροκαθάψια ,  πυγμή και πάλη) κυριαρχούν  περισσότερο τα αθλήματα στίβου, όπως ο δρόμος, η αρματοδρομία, η οπλομαχία, ο δίσκος, η τοξοβολία, το άλμα και το ακόντιο. Αυτά τα αγωνίσματα αναφέρει και ο Ομηρος στην Ιλιάδα και Οδύσσεια  Το άλμα είναι το τελευταίο αγώνισμα που μπήκε και αναφέρεται μόνον στην Οδύσσεια. Να σημειωθεί ότι οι αγώνες στίβου αποτελούν τον καθαρό αθλητισμό , διότι δεν ενέχουν τον χαρακτήρα της σωματικής ή άλλης επιβολής του ισχυρού στον αδύνατο, ή του πλούσιου στον φτωχό,  όπως τα επικίνδυνα ταυροκαθάψια, η πάλη και η πυγμή ή και οι ιππικοί αγώνες που προσιδιάζουν περισσότερο στις εύπορες τάξεις.

Οι Αγώνες των Ελλήνων στην Τροία

 

Στους αγώνες εκείνους που οργάνωσε ο Αχιλλεύς ενώπιον του στρατεύματος στα «άθλα επι Πατρόκλω», κοντά στον τύμβο του Πατρόκλου, δίνονται σαν έπαθλα όμορφες κοπέλες , άλογα , βόδια , μουλάρια, τρίποδες λεβέτια, κούπες, χρυσάφι , σίδερο κ. α  Όμως βραβεία δεν δίδονται μόνον στους νικητές  αλλά και στους ηττημένους. Η ατμόσφαιρα είναι χαρούμενη , θα λέγαμε ηλεκτρισμένη, που λίγο θα διέφερε από τις σύγχρονες διοργανώσεις.  Οι θεατές ενθουσιάζονται, φωνάζουν, χειρονομούν και βάζουν και στοιχήματα στα άλογα   που θα έλθουν πρώτα, όπως ο Ιδομενεύς  και ο Αίας  ο Λοκρός που στοιχημάτισαν στα άλογα του Ευμήλου ή του Διομήδη.  Ο αγώνας της αρματοδρομίας είναι πολύ θεαματικός και συναγωνίζονται πέντε άρματα . Το πιο κρίσιμο σημείο της αρματοδρομίας είναι η καμπή(στροφή) και από τον Ομηρο πληροφορούμεθα ότι οι Ελληνες γνώριζαν   την θεωρία του διαφορικού πολύ πριν ανακλυφθεί το αυτοκίνητο

 

[Ο  ‘σιδηρούς δίσκος’  του Πολυποίτη

Ο Πολυποίτης αγωνισάμενος ηρωικώς  στον αγώνα του Πατρόκλου και αριστεύσας , έλαβε βραβείο δίσκο σιδηρούν αυτόχυτον. Η   ιστορία του έχει εδιαφέρον , διότι εγεννήθη όταν  ο Πυρίθους έδιωξε κατά κράτος τους Κενταύρους εκ της Θεσσαλίας . Το όνομα του σημαίνει ’πολυποινίτην’. Ο Πυρίθους ήτο Λαπίθης και   ήλθεν στην Τροία με σαράντα πλοία μαζί με τον  άλλον Λαπίθην , τον Λεοντέαν, και επολέμουν μαζί. Όταν εφόρμησαν οι Τρωαδίτες στο Ελληνικό τείχος, αυτοί εφύλαττον τις πύλες ως όρη υψικάρυνα και δεχόμενοι την έφοδον , όπου εφόνευσεν ο Πολυποίτης τον Δάμασον, Πύλωνα και Ορμένιον και τον Αστύαλον εις άλλην μάχην. Μετά δε την καταστροφήν της Τροίας  ήλθον με τον Λεοντέα δια ξηράς στην Παμφυλίαν και κτίσαντες την πόλιν Ασπενδον παρά τον Ευρυμέδοντα ποταμόν, έμειναν εκεί. Κατ’ άλλους ήτο αποικία των Αργείων, και κτήμα κάποιου ονόματι Ασπένδου. Διά τούτο είχεν ο Πολυποίτης εις την Λέσχην τενίαν Ασιατικήν στην κεφαλήν του.

Από το απόσπασμα  αυτό συμπεραίνεται ότι α/ στην Ελλάδα οι πολεμικοί  αγώνες και   βράβευση αυτών που αριστεύουν είναι τόσο παλιά όσο και οι Τιτάνες, β/ ο σίδηρος και η κατεργασία του είναι παμπάλαια και γηγενής, δεν εισήχθη δε από κάποια άλλη χώρα.  Η κατασκευή  ολόσωμου σιδηρού δίσκου σημαίνει ότι η μεταλλουργία ήτο από τότε λίαν προοδευμένη( Απολλόδωρ. Γ. ι. 8 Υγιν. 14 Ομήρου Ιλ.  Β. 740 Μ 129-187. Ψ. 839 και Ευστθ. Και Δίδυμ Τζέτζ. Ομηρικά 116 ]

 

            Οι Ελληνες γνώριζαν την Θεωρία του Διαφορικού

 

Ο πολύπειρος Νέστωρ  συμβουλεύει  τον γιό του Αντίλοχο «να πάρει κλειστά την στροφή, γέρνοντας το κορμί του αριστερά, προς  τα μέσα, και την ώρα που σύρριζα θα περνά το σημάδι να συγκρατήσει το αριστερό άλογο και να κεντρίσει το δεξί, χαλαρώνοντας του τελευταίου συγχρόνως τα γκέμια» Οι σύγχρονοι τεχνολόγοι θα μας πουν ότι αυτό κάνει σήμερον το διαφορικό  στα τροχοφόρα οχήματα. Επίσης να σημειωθεί ότι η θέση ενός εκάστου εκ των αναβατών γίνεται δια κλήρου, ώστε να μην υπάρχει υπόνοια μεροληψίας υπέρ κάποιου.

 

 Το Αγαθό Πνεύμα των Αθλητών 

 

 Στην αρχή όλα τα άρματα τρέχουν   μαζί και όλοι ανέμενον ότι θα νικήσει ο Εύμηλος, όμως στην τελευταία στροφή σπάει ο ζυγός του άρματος του και έρχεται πρώτος ο Διομήδης, δεύτερος ο Αντίλοχος που πέρασε τον Μενέλαο με αντικανονική προσπέραση. Κατά την απονομή των βραβείων από τον Αχιλλέα, επεμβαίνει ο Μενέλαος και αμφισβητεί τη νίκη του Αντιλόχου. Καθώς όμως ο νεαρός ομολογεί το σφάλμα του ο Μενέλαος σε μια πράξη αλτρουισμού παραιτείται από το βραβείο.

Στον ατυχήσαντα Εύμηλο ο Αχιλλέας δίνει ένα θώρακα που είχε κερδίσει στην μάχη. Ακολουθεί η πυγμή. Οι αθλητές ελλείψει ειδικών γαντιών φέρουν δερμάτινες ταινίες. Ο Επειός με ένα δυνατό χτύπημα στο πρόσωπο ρίχνει τον Ευρύαλο κάτω. Τότε τρέχει αμέσως να τον σηκώσει στα χέρια του , δείχνοντας έτσι τα αγαθά του αισθήματα. Μετά την πυγμή έρχεται η πάλη. Παλεύουν ο Οδυσσέας  με τον Αία.  Η άφθαστη τεχνική του Οδυσσέα ισοφαρίζει την μεγάλη δύναμη του Αίαντα. Ο Αχιλλέας όμως βλέποντας ότι πως και οι δύο είναι ισάξιοι και κανείς δεν μπορεί να νικήσει τον άλλον , τους κηρύσσει ισόπαλους και μοιράζει εξ ίσου τα βραβεία.

Ακολουθεί ο επικίνδυνος αγώνας της οπλομαχίας, όπου αγωνίζονται ο Αίας και ο Διομήδης. Τρεις φορές  εφορμούν ο ένας εναντίον του άλλου χωρίς να νικήσει κανείς. Όταν όμως ο Αίας κινδυνεύει να χτυπηθεί από τον Διομήδη στο λαιμό, οι θεατές τους σταματούν από φόβο μήπως πληγωθεί κανείς. Στο δίσκο νικά ο Πολυποίτης και  παίρνει σαν έπαθλο το βαρύ ακατέργαστο κομμάτι από σίδερο, τον  «σόλο» όπως ελέγετο.

Στην τοξοβολία παίρνουν μέρος ο Τεύκρος και Μηριόνης. Στόχος τους είναι ένα δεμένο περιστέρι στο κατάρτι ενός πλοίου.  Οποιος χτυπήσει το περιστέρι θα πάρει δέκα διπλούς πελέκεις από σίδερο, ενώ αυτός που  θα πετύχει το σχοινί δέκα μονούς πελέκεις. Ρίχνουν κλήρο και πρώτος τοξεύει ο Τεύκρος, αλλά αντί για το πουλί πετυχαίνει το σχοινί και ελευθερώνεται το περιστέρι. Τότε ο Μηριόνης ρίχνει το βέλος του και πετυχαίνει το περιστέρι εν πτήσει (στον αέρα).

Τελευταίο αγώνισμα είναι το ακόντιο. Καθώς όμως σηκώνεται ο αρχιστράτηγος Αγαμέμνων ν’ αγωνισθεί, ο Αχιλλεύς τιμώντας τον αποφασίζει να του δώσει το έπαθλο χωρίς να γίνει ο αγώνας. [Ολες αυτές οι περιπτώσεις που αναφέραμε δείχνουν την μεγαλοψυχία και το αίσθημα δικαιοσύνης των Ελλήνων αθλοθετών, αθλητών και θεατών. Πρέπει να επισημανθεί η ανάληψη της ευθύνης του Αντιλόχου που έκανε αντικανονική προσπέραση του Μενελάου. Επίσης φανερώνουν και το δημοκρατικό πνεύμα των ηγητόρων που δεν διστάζουν να αγωνισθούν μαζί με τους υφισταμένους τους , διότι ενώπιον του αθλητικού αγώνος όλοι ήσαν ίσοι και ο αξιότερος γινόταν ο νικητής]

 

Οι Αγώνες του Οδυσσέα στο Νησί των Φαιάκων

 

 Ο Ομηρος στην Οδύσσεια μας πληροφορεί για τους αγώνες που έδωσαν οι Φαίακες για να γλυκάνουν τη θλίψη του Οδυσσέα που βρισκόταν μακρυά από την πατρίδα του. Πρώτα αγωνίσθηκε στο δρόμο ο Κλυτόνηος. Μετά ήλθε η σειρά της πάλης και νίκησε ο Ευρύαλος. Στο άρμα νίκησε ο Αμφίαλος, ενώ στο δίσκο ο Ελατρεύς. Τελευταίο αγώνισμα ήτο η πυγμή, όπου νίκησε ο γιός του βασιλέως  Αλκινόου. Τότε ο Λαοδάμας ρωτάει τον ξένο μήπως έχει πείρα σε κανένα αγώνισμα και θέλει ν’ αγωνισθεί ο ίδιος. Ο Οδυσσέας απήντησε ότι τον έχουν πνίξει οι καυμοί και δεν έχει διάθεση για αγώνες. Τότε σηκώνεται ο προπέτης και αλαζών Ευρύαλος και απευθυνόμενος   προς τον Οδυσσέα του λέγει:

«αλήθεια δεν μου φαίνεσαι, ώ ξένε , γυμνασμένος εις τα πολλά αγωνίσματα ,  στον κόσμον όσα υπάρχουν,

αλλ’ άνδρας όπου με τρανό καράβι τριγυρίζει ,

ναυτών εμπόρων αρχηγός, και πάντοτε είναι ο νους του

εις το φορτίο, και άγρυπνος  ‘ς  ταις πραγματειαίς το μάτι,

και προς τα κέρδη τα’ αρπακτικά, και αγωνιστής δεν δείχνεις,»

Βαριά προσβεβλημένος ο Οδυσσέας σηκώθηκε  θυμωμένος  και άρπαξε ένα δίσκο μεγαλύτερο και βαρύτερο από των Φαιάκων, και τον πετάει μακρύτερα από όλους τους Φαίακες. Μετά απευθυνόμενος στους Φαίακες λέγει :

«Φθάστε το σημάδι του παλικάρια και μετά θα τον πετάξω ακόμη μακρύτερα » Και προσθέτει μόνο με τον Λαοδάμα  δεν θα αγωνισθώ γιατί αυτός με φιλοξενεί. Μόνο στο δρόμο δεν τα καταφέρνω, στα άλλα όλα ελάτε ν’ αγωνισθούμε όποιος επιθυμεί. Ντροπιασμένοι οι Φαίακες σιώπησαν. Τότε σηκώθηκε ο Αλκίνοος και ομολόγησε ότι μόνον στο δρόμο και στην πλοήγηση είμαστε ικανοί . Μετά κάλεσε τα όργανα (την φόρμιγγα) και το έριξαν στο χορό, στο τραγούδι και στο γλέντι.[ Εδώ να διακρίνουμε την ευθιξία του Οδυσσέα  όταν τον απεκάλεσαν  άνθρωπο του χρήματος και της αγοράς, αλλά και την ευγένεια  του να μην αγωνισθεί με τον Λαοδάμα που τον φιλοξενεί. Διότι οι Ελληνες εσέβοντο τους φιλοξενουμένους αλλά και αυτούς που τους παρείχαν την φιλοξενία]

 

Ο Χαρακτήρας των Αθλητικών Αγώνων

 

Οι άνθρωποι στα Ομηρικά έπη είτε σαν ήρωες , είτε σαν αθλητές κάνουν επίδειξη της υπεροχής τους και εκδηλώνουν τη λαχτάρα τους για τη νίκη, αλλά πιο πολύ χαίρονται από τον αγώνα και όχι για το έπαθλο της νίκης. Η έντονη επιθυμία τους να νικήσουν δεν τους  οδηγεί σε βιαιότητες . Το αθλητικό πνεύμα και οι εκδηλώσεις μεγαλοψυχίας δεν λείπουν  από τους αντιπάλους. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές λέξεις που έχουμε κληρονομήσει από τους αρχαίους προγόνους μας έχουν σχέση με τον αθλητισμό, όπως λ. χ «καλή σταδιο-δρομία» , «έχεις ακόμη μια ριξιά» κ. ο. κ  Οι φίλαθλοι του Ελληνικού κόσμου δεν είναι επιθετικοί , ούτε αιμοχαρείς-όπως θα συμβεί μεταγενέστερα στις Ρωμαικές αρένες   , ή με τον χουλιγκανισμό των  σύγχρονων αθλητικών  εκδηλώσεων. Μέσα στο γήπεδο δείχνουν την ευγένεια και αξιοπρέπεια  για τη ζωή και τον αντίπαλο, τα οποία θέτουν υπεράνω της νίκης. Η  αναγνώριση της αντικανονικής προσπέρασης από  τον Αρχίλοχο και η παραίτηση του από το βραβείο   δείχνει  ένα κόσμο με συνέπεια και θάρρος για την ανάληψη των ευθυνών του και όχι ένα κόσμος που ωθείται από τον δόλο και την δίψα για χρήμα και προβολή αντί πάσης θυσίας. Αλλά και η μεγαλοθυμία του Μενέλαου να συγχωρήσει τον νεώτερο και πιο ορμητικό Αρχίλοχο δείχνει τη σοφία και γεναιοψυχία των ηγετών εκείνων

 

            Ο Ιδανικός Ηρωας

           

Ο ιδανικός ήρωας στα Ομηρικά έπη διαθέτει διαθέτει σωματική και ψυχική αλκή και είναι έξυπνος ανδρείος και ενάρετος. Όταν ο Πηλέας αναθέτει στον Φοίνικα την διαπαιδαγώγηση του γιού του Αχιλλέα  του ζητά «να είναι άριστος στα λόγια και στα έργα»(μύθου  τε ρητήρ έμμεναι πρηκτήρα τε έργων)Αυτό είναι που λείπει σήμερα από τους ανθρώπους. Ούτε τα άριστα λένε   , ούτε τα άριστα πράττουν. Και το χειρότερο τα λόγια  βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση  με τα έργα.

            Οι αρχηγοί την εποχή του Ομήρου δεν  αναδεικνύονται μόνον κληρονομικώ δικαίω αλλά πρέπει ν’ αποδείξουν ότι είναι οι άριστοι τόσο στο πεδίο της  μάχης όσο και στους αθλητικούς αγώνες στο στίβο. Το μέγιστο όμως κατόρθωμα τους είναι η ανάδειξη τους στους Ολυμπιακούς αγώνες. Διότι στο στίβο παίρνουν μέρος μόνον οι άριστοι. Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι παίρνει μέρος στους αγώνες  και ο ίδιος ο αρχιστράτηγος.[ Η συνήθεια  να λαμβάνουν μέρος στους αθλητικούς αγώνες οι ηγήτορες  παραμένει ως σήμερον ζωντανή στον Ελληνικό Στρατό . Ο αείμνηστος αρχηγός του ΓΕΕΘΑ(αρχιστράτηγος) Αγαμέμνων Γκράτσος συνήθιζε να παίζει καλαθόσφαιρα και ποδόσφαιρο  μαζί με  στρατιώτες και μαθητές  στο θέρετρο αξιωματικών του Αγίου Ανδρέου και στις μονάδες.  Τούτο δείχνει ότι  η παράδοση   ζει ακόμη στην συμπεριφορά και   στα γονίδια του Ελληνα.  Ορισμένα  αγωνίσματα (οπλομαχία, τοξοβολία, δίσκος, δρόμοι, αρματομαχία , ακοντισμός) είναι παρμένα από την καθημερινή εξάσκηση των στρατιωτών. Αλλά και στους αγώνες των Φαιάκων , διαπιστώνουμε από τα ονόματα(Ναυτεύς, Πρυμνεύς, Ευρύαλος κ λ π)   ήσαν ναυτικοί και όχι ευγενείς]

 

            Ιδανικό η Νίκη και όχι το Χρήμα

 

            Κάτι όμως που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι ότι στους αγώνες στην Οδύσσεια δεν δίδονται έπαθλα. Η μοναδική ικανοποίηση των αθλητών είναι η νίκη. Αυτό είναι ενδεικτικό του υψηλού  αθλητικού ιδανικού  των κλασσικών χρόνων.

            Ένα άλλο σημείο που πρέπει να τονισθεί είναι η  αντίληψη των Ελλήνων για την προετοιμασία των αθλητών. Ο Οδυσσέας διστάζει   να λάβει μέρος στον αγώνα διότι έχει καιρό να προπονηθεί και μόνον όταν προκαλείται ρίχνει το δίσκο. Ο Οδυσσέας επίσης δεν  επαίρεται ότι είναι καλός πολεμιστής ή δεινός ναυτικός, αλλά επαίρεται διότι στα νιάτα του ήτο άριστος αθλητής και παρά τα τόσα βάσανα μπορεί να τους νικήσει στην πυγμή   στην πάλη, στο τόξο και στο δίσκο. Αρα είναι πάντα ικανός και ετοιμοπόλεμος.

Το δεύτερο στοιχείο είναι η εκτίμηση  με την οποία περιέβαλε η Ομηρική κοινωνία τους αθλητές, κάτι που λείπει σήμερα που νομίζουμε ότι έχουμε προοδεύσει διότι διαθέτουμε καλύτερες αθλητικές εγκαταστάσεις. Είναι η πρώτη φορά που ακούστηκε η λέξη «αθλητής». Οποιος δεν ήτο αθλητής ήτο τότε περιφρονητέος εξ ού και η περιφρονητική φράση «δεν είσαι αθλητής», που είπε ο Ευρύαλος στον Οδυσσέα  για  να τον πειράξει. Και ο Οδυσσεύς  την θεωρεί την πιο βαριά βρισιά και ρίχνει το δίσκο όσο μπορεί πιο μακριά. Για τον Ελληνικό κόσμο δεν υπάρχει θέση για ήρωες που δεν είναι αθλητές. Επειδή δε αυτοί  ήσαν  τα πρότυπα των νέων- και όχι όπως σήμερον οι  ναρκομανείς, οι ομοφυλόφιλοι, οι καχεκτικοί και οι όμοιοι τους. Τότε όλοι οι νέοι ήσαν αθλητές.

 

Αθλητισμός και Ειρήνη

 

Η εξάπλωση του αγωνιστικού πνεύματος και η σύνδεση του με την καθημερινή ζωή φαίνεται και από το έργο «Ασπίς» του Ησιόδου. Περιγράφοντας την  ασπίδα του Ηρακλή περιγράφει δύο διαφορετικές καταστάσεις  του πολέμου και της ειρήνης. Στην ειρηνική πόλη δίπλα στις σκηνές θερισμού και τρύγου περιλαμβάνει και σκηνές αθλητισμού, που σημαίνει ότι ο αθλητισμός είναι συνυφασμένος με την ειρήνη και έχει την ίδια σημασία με τον καθημερινό αγώνα του ανθρώπου είτε για επιβίωση είτε για την σωτηρία του από τους εχθρούς  .  Όταν λοιπόν  στην αυγή της Ελληνικής ιστορίας ο αθλητισμός  είναι τόσο ρωμαλέος σαν  κοινωνικός θεσμός, τούτο  σημαίνει ότι αυτός  έρχεται από πολύ μακριά και  χάνεται  στα βάθη της προιστορίας  , ήτοι προ αμνημονεύτων χρόνων. Και δεν είναι το αθλητικό ιδανικό συμπτωματικό μιάς μόνο εποχής, αλλά είναι διαδεδομένο σε όλη την Ελληνική Αρχαιολογία, ως την Αλεξανδρινή και Ρωμαική εποχή .

 

Θεοί, Ημίθεοι και Ανθρωποι στον Αγώνα

 

Και επειδή ως ένα σημείο οι Ελληνικοί μύθοι εκφράζουν την καθημερινή πραγματικότητα , πρέπει να συμπεράνουμε ότι το αγωνιστικό πνεύμα συνέπαιρνε το μυαλό και την καρδιά όλων των Ελλήνων , όλων των εποχών, που εκδηλώνεται σαν λαχτάρα για αγώνα των ανθρώπων και ομοίωση τους προς τους ήρωες και τους θεούς τους. Αδιάψευστος μάρτυς η Γιγαντομαχία , ο ανελέητος αγώνας ανάμεσα στους θεούς  και στους γίγαντες, έγινε σύμβολο και πρότυπο για κάθε σύγκρουση, ιδίως μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων . Δεν είναι δε τυχαίο ότι  η λέξη αυτή καθιερώθηκε στο παγκόσμιο λεξιλόγιο τόσο για  πολεμικές συγκρούσεις  όσο και  για  αθλητικές τοιαύτες. Οι θεοί των Ελλήνων  πολεμούν μεταξύ των και ενισχύουν θνητούς στους αγώνες τους. Επίσης πολεμούν ποιός θα  αναλάβει την προστασία  μιάς  πόλεως ή περιοχής, όπως λ. χ στη διαμάχη μεταξύ Ποσειδώνος και Αθηνάς για την πόλη των Αθηνών. Το ίδιο και οι μυθικοί ήρωες, οι πάντες αγωνίζονται στο Ελληνικό πάνθεον για τη νίκη και για να πραγματώσουν το υψηλό τους ιδανικό.

 

Αίαιν Αριστεύειν

 

Ο Ιππόλοχος λέγει στο γιό του «αίεν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων» και από τα τότε έμεινε η φράση αυτή ως  σύνθημα των Ελληνοπαίδων, ενώ οι θρυλικοί μας Ικαροι και προστάτες των Ελληνικών Ουρανών έχουν σαν σύνθημα το «Αίαιν υψιπετείν»

Με αθλητικούς αγώνες γίνεται συχνά  στην αρχαία Ελλάδα και η εκλογή γαμπρού. Η Αταλάντη αγωνιζόταν με τους υποψηφίους μνηστήρες και τους νικούσε όλους, , έως ότι ο Ιππομένης την νίκησε και την πήρε γυναίκα του. Ο Ικάριος έδωσε την Πηνελόπη στον Οδυσσέα, αφού πρώτα εκείνος νίκησε τους άλλους μνηστήρες στο δρόμο, αλλά και ο Πέλοπας πήρε γυναίκα του την πανέμορφη Ιπποδάμεια αφού νίκησε στην αρματοδρομία τον πεθερό του Οινόμαον. Οι Ελληνες πίστευαν ότι κάθε άθλημα το είχε επινοήσει κάποιος θεός. Το πένταθλο το επενόησε ο Ιάσων ,  την πυγμή ο Απόλλων κ. ο. κ. Τούτο δείχνει ότι τα αθλήματα ανάγονται   στο απώτερο παρελθόν και ότι έχουν θεική προέλευση. .